Една дождлива осамена вечер...:(

               
 Испаднав надвор таа вечер, врнеше дожд, а јас осаме талкав нис градот..Не слушав никакви други звуци освен капењето на дождовните капки, и звуците од некои коли.Осамена размислував, талкав.Колку боли да си повреден нели? Секогаш се прашуваме како може на овие години да бидеме толку емоцианални, наивни, заљубени, повредени..Но тоа е тоа време тоа се тие години тоа се тие бурни години бурни времиња кои многу болат и тогаш незнаеме дали сме мали дали големи дали сме деца, тинејџери или воздрасни..Кога ке се запознаеме со ЉУБОВТА кога ке стапеме во првите детски љубовни чекори..Велат првата љубов е слична на првиот снег, ретко да остане вечно..Кога бев мала сакав да пораснам и сега кога конечно пораснав кога веќе сум меѓу дете и тинејџер сватив дека ДЕТСВОТО е најубавата работа што постои во животот и развојот на еден човек.Да бидеш дете е најубавото нешто, да играш на улица со децата од маало..Всушност сватив дека ми недостига тоа кога ке се потсетам на одењето во градинка, на првиот час во училиште тогап ми потекуваат неколку солзи..Но и ЗАГУБЕНАТА ЉУБОВ многу боли..Токму за овие работи размислував таа дождлива вечер..Додека одев по улиците низ градот знаеше по некоја солза да ми потече..НО СВАТИВ ДЕКА ПРЕД НАС ИМА УШТЕ МНОГУ, ДЕКА ЖИВОТОТ Е ПРЕД НАС И НЕ ТРЕБА ДА СЕ РАСТАЖУВАМЕ ЗА РАБОТИ КОИ ЗА НЕКОЛКУ ГОДИНИ КЕ СЕ СМЕЕМЕ ШТО СМЕ ГИ ПОМИСЛУВАЛЕ НЕКОГАШ..